زندگان فدای مردگان / کمین کرونا در باغ رضوان ارومیه
سرویس اجتماعی باریش نیوز، در روز هایی از تاریخ به سر می بریم که نفس در سینه حبس می شود و مرگ بر زندگی غالب شده و روز به روز مردم را در تلخی و سیاهی خود می بلعد. مرگ این واژه ی منحوس که یادآور تمام عزیزانی است که دیگر نیستند این روزها به مانند نقل و نبات میان مردم در جریان است. کوچه به کوچه، خیابان به خیابان و خانواده به خانواده به دنبال قربانیان خود می گردد و این ماییم که باید کاری کنیم.
در این چنین شرایطی نه انتظاری از دوست است نه از دشمن. تنها اشکی که برای زخم های مردم ایران خواهد چکید از چشمان خودمان است. کاسه چه کنم چه کنم این روزها فقط از اشکی که از چشمان خودمان ریخته پر خواهد شد. زخم های بر تنمان از فقدان از دست دادن عزیزانمان آنقدر عمیق است که نای از دست دادن دیگر عزیزانمان را نداریم .
اما ای کاش زندگان را فدای مردگانمان نکنیم. ازدحام های متعددی که در مراسمات عزاداری عزیزانمان صورت می گیرد نه تنها تسکینمان نخواهد بخشید بلکه جان عزیزانمان را پیشکش این ویروس منحوس می کند و داغ دلمان را فزون تر.
با توجه به فشارهای وارده از فقدان حضور عزیزانمان می توان این حق را به خانواده های نزدیک داد که توانایی کنترل خود را در این چنین شرایطی نداشته باشند اما از اطرافیان می توان این درخواست را داشت که در این امر به خصوص، فقط از راه دور همدردی خود را ابراز کنند و از هرگونه حضور در این جنس مراسمات و تجمع ها بپرهیزند.
قطعا رعایت پروتکل های بهداشتی در این چنین شرایطی در اولویت خانواده های بازمانده نیست اما با توجه به همه گیری این ویروس باید نگران جان کسانی باشیم که در کنارمان نفس می کشند و در انتظار روزهای خوش زندگی به سر می برند. مسئولیت اجتماعی که به گردن تک تک افراد جامعه است باید به بهترین نحو انجام شود تا داغ دیگر عزیزانمان به جانمان خنجر نزند که دیگر تاب مرگ های بیشتر را نداریم.
از شهروندان شهر و استان که در این دوسال شجاعانه در مقابل این ویروس پیوسته جنگیدند و خم به ابرو نیاوردند، انتظار می رود با قرار دادن نکات و پروتکل های بهداشتی در سبک زندگی خود از گسترش هرچه بیشتر این ویروس در جامعه جلوگیری کرده و به سیر صعودی این آمار دامن نزنند.
فائزه اکبرنژاد
نظر دهید